ХIX Международная научно-практическая интернет-конференция

Фінансова діяльність держави – одна з найважливіших сфер її діяльності, передбачених законодавством України. Ця діяльність виявляється у збиранні, розподілі та використанні потрібних державі грошових коштів. Отже,фінансова діяльність держави зумовлена необхідністю держави здійснювати розподіл та перерозподіл національного доходу. Термін “фінанси” походить від франц. finance – “обов’язкова сплата грошей”, що, у свою чергу походить від лат. finare – “закінчити, врегулювати суперечку (грошову)”. У сучасному розумінні фінансами називають систему економічних відносин, за допомогою яких створюються і розподіляються державні кошти.

Кожна країна має свої закони і методи протидії злочинності, але у світі не існує ідеального методу протидії тому чи іншому виду злочинності; кожна країна має свої закони, згідно з якими вона намагається мінімізувати кількість злочинів, у тому числі й економічних, зміст яких буде розкритий у даній статті. Спочатку пропонуємо розглянути сутність та види економічної злочинності за кримінально-правовою класифікацією. Економічна злочинність є явищем, яке: - властиве будь-якій державі та виникає в результаті високоінтелектуальної злочинної діяльності осіб з метою незаконного спрямування частини економічних ресурсів на свою користь. У країнах з низьким рівнем ринкових відносин їй додатково сприяє невідповідність законодавчої бази економічним реаліям;

Загальновизнаним є той факт, що культура, науково-технічний рівень виробництва, ефективність економіки, добробут суспільства та соціально-економічний прогрес в цілому залежать від рівня й ефективності творчої діяльності людини. Згадування про інтелектуальну власність у різноманітних її проявах відносяться ще до XVIII та XIX століть, вперше офіційно всі права об’єднано єдиним поняттям інтелектуально власністі у статті 2 Конвенції про заснування Всесвітньої організації інтелектуальної власності (ВОІВ), підписаній 14 липня 1967 року. Однак у наш час найчастіше авторів хвилює питання саме захисту його інтересів і прав щодо створеного їм твору.

Тема захисту прав пацієнтів в медичній сфері є актуальною. Даний напрямок жваво обговорюється у засобах масової інформації. Натомість, про права лікаря говорять не так часто. На жаль, на сьогодні, в українському законодавстві відсутній єдиний нормативний акт, який містив би чіткий перелік прав і обов'язків безпосередніх учасників лікувального процесу. А медичному працівникові, незважаючи на значну кількість нормативно-правових актів у сфері охорони здоров'я, не завжди вдається розібратися з усіма вимогами чинного законодавства задля належного дотримання прав пацієнтів і захисту своїх прав як лікаря для врегулювання належним чином питання взаємовідносин з пацієнтом.

Азаматтық құқық жүйесі-мемлекеттегі құқықтық нормаларының жиынтығын қамтитын ғылыми әрі нақты құбылыс болып табылады. Азаматтық құқық ҚР-ғы құқықтық нормативтік құжаттар жағынан ең ауқымды күрделі заң саласы болып есептеледі. Азаматтық құқықтың жүйесі логикалық талаптарға сай келеді. Яғни, олар іштей салаларға, құрылымдар мен оның бөліктеріне бөлінеді.ҚР-ның Азаматтық құқықтар жүйесі 2 бөлімнен тұрады: Жалпы және Ерекше. Жалпы бөлімнің 1 бөлімі: Жалпы ережелер. Жалпы бөлімнің 2 бөлімі: Меншік құқығы және өзге де заттық құқықтар. Жалпы бөлімнің 3 бөлімі: Міндеттемелік құқықтар. Ерекше бөлімнің 4 бөлімі: Міндеттемелердің жекелеген түрлері. Ерекше бөлімнің 5 бөлімі: Интелектуалдық меншік құқығы. Ерекше бөлімнің 6 бөлімі: Мұрагерлік құқық. Ерекше бөлімнің 7 бөлімі: Халқаралық жеке құқық.. Азаматтық құқық реттейтін қоғамдық қатынастардың негізгі түрлерінің біріне, құқықытық нормалардың ықпалына ұшырайтын мүліктік қатынастар жатады. Материалды игіліктермен байланысты қоғамдық қатынастар мүліктік қатынастар деп аталады. Мүліктік қатынастар мүлікке деген меншіктік қатынастардың негізінде туындайтындықтан, азаматтық заңнамалардың іс-әрекетіне бағынады. Осы тұрғыдан, мүліктік қатынастар дегеніміз мүлікті алу, иемдену, не басқа субъектілерге беру барысындағы қатынастар [5, 10б.].

Тәуелсіз Қазақстанның ең ұлы мерекесі – 20 жылдық ме¬рей¬тойын атап өтілді. Үлкен тарих¬тың өлшемімен қарағанда, бұл қысқа мерзім болғанымен, осы¬нау жылдардың біздің Отанымыз үшін қаншалықты күрделі, тағ¬дыр-шешті болғанын біз жақсы бі¬леміз. Елдің табыстарын арт¬ты¬руға деген ықылас пен ұмты¬лы¬с¬тың қаншалықты тәуекелді болғаны осы екі он жылда жақсы көрінді. Осы табыстарды көрсе¬ту¬дің ең үздік әдісі – Қазақстан Республикасы Тәуелсіздігінің 20 жылдығы декларациясын жариялау болып табылады. Ол егемен Қазақстанның басты жетістіктерін қазіргі және болашақ ұрпаққа көрсетіп берген аса маңызды рес¬ми, саяси-құқықтық құжат бо¬лып табылады.1990 жылдың 25 қазанында Қазақ КСР Жоғарғы Кеңесі Қазақ КСР-інің Егемендігі туралы дек¬ларацияны қабылдап және одан бір жылдан кейін, 1991 жылдың 16 жел¬тоқ¬са¬нында ел Президенті «Қазақстан Респуб¬ли-ка¬сының Мемлекеттік тәуел¬сіздігі туралы» Конституциялық заң, Қазақ¬стан-ның 20 жылдан кейін осындай зор табыстарға қол жеткіздік. Бірақ біздің ел ауыртпа¬лық¬тың бәрін еңсере отырып, әлем¬дік қоғамдастықтың беделді мү-ше¬лерінің біріне айнала білді. Бүгінгі күні біздің мемлекетіміз тәуелсіз ел болып отыр. 20 жылдың ішінде бізде барлық мемлекеттік бас¬қа¬ру құрылымының институттары мен азаматтық қоғамның эле¬мент¬тері дамыды. Әлеуметтік-экономикалық қатынастардағы өзгерістер саяси және құқықтық жүйелердің түбе¬гей¬лі реформаларымен бірге іске асып отырды. Осының өзі Қазақ¬станның берік құқықтық жүйесін қалыптастыруға мүмкіндік берді [1, 12б].

Правове регулювання контролю місцевих бюджетів потребує удосконалення законодавчого забезпечення контрольних повноважень місцевих органів виконавчої влади та органів місцевого самоврядування в напрямках поширення прав щодо формування бюджетних фондів і контролю за їх використанням. Для забезпечення інтересів територіальних громад потрібні фінансові ресурси, які утворюються та реалізуються в місцевих бюджетах. Згідно з Бюджетним кодексом України (далі – БК) на кожній стадії бюджетного процесу здійснюється фінансовий контроль, який повинен забезпечувати ефективність використання бюджетних коштів як на рівні Державного бюджету України, так і місцевих бюджетів (ст. 26, ст. 115 БК).